ΤΟ ΨΑΘΙΝΟ ΚΑΠΕΛΟ

Έτσι εκείνο το βράδυ που σχεδόν  κοιμόμουν αλλά δεν μπορούσα  γιατί κρύωνα κ μετά ζεσταινόμουν και μετά δεν βολευόμουν και μετά σκεφτόμουν... και μετά ξεχνιόμουν... και χάζευα και με βασάνιζε η σκέψη
ότι περνάει άλλο ένα βράδυ με σκοπό να ξυπνήσω να πάω στη δουλειά , τι δουλειά; Σκατά δουλειά, εγώ ήθελα να έχω ανθοπωλείο η ένα μικρο ατμοσφαιρικό ρεστοράν λίγο γαλλικό η λίγο 
ιταλικό με μικρά στρογγυλά τραπέζια και μια γκαρσόνα μικρή καλλιτέχνιδα να ανυπομονεί να βγάλει την ποδιά να φύγει να ανοίγει τη πόρτα και να τρέχει έξω λες και θα ανοίξει φτερά να πετάξει ,και δυό σταθερούς θαμώνες , γέρους , ρυτιδιασμένους ,φτωχούς και ερωτευμένους που θα τους κέρναγα την αγαπημένη τους μακαρονάδα . Τέτοιο ήθελα εγώ , και μια αγάπη να χω, πολύ σφιχτή σαν αγκαλιά του κάβουρα , δεμένη σαν κουβάρι να την κυνηγάω σαν γατί να με δυσκολεύει αλλά να μ' αρέσει το παιχνίδι και όταν το πιάνω να του δίνω να καταλαβαίνει , και μια κουνιστή καρεκλά μπροστά στο τζάκι να βλέπω τηλεόραση , 
μ' αρέσει να βλέπω βλακείες στην τηλεόραση τις ευχαριστιεμαι ιδιαιτέρως είναι σαν να έχεις κατοικίδιο γυρίζεις στο σπίτι και ξέρεις ότι κάποιος σε περιμένει , ανοίγεις την τιβί και τσουπ η σειρά σου με τους ίδιους ηθοποιούς να λένε τα ίδια κ τα ίδια . Μερικές φορές νομίζω ότι δεν αλλάζουν λόγια απλά ανοιγοκλεινουν το στόμα .

    Έτσι κοιτάω και τους ανθρώπους καμιά φορά όταν μιλάνε άλλες φορές ακούω 
και κατανοώ , άλλες δεν βγάζω νόημα και κουνάω το κεφάλι, κάνω και μορφασμούς να νομίζουν ότι επ-εξεργάζομαι τα λόγια τους αλλά να σας το ορκίζομαι - κάνω και φιογκάκι - τίποτα δεν ακούω ... Μπορεί να πεινάω κ να φαντάζομαι ένα λαχταριστό φαί ζεστό να αχνίζει , η μια βόλτα , στον ήλιο - και ένα πικ νικ - πόσο αγαπώ τα πικ νικ .Πολλές φορές φαντάζομαι ότι φεύγω απ όλα, και απ όλους , αυτοί μιλάνε λένε αρλουμπες και εγώ με ένα μικρο βαλιτσάκι κ ένα 
ψάθινο καπέλο μπαίνω στο ΚΤΕΛ και πάω κάπου , 
πάω κάπου με το καπέλο μου,έχει και λουλουδάκια πάνω , το αγαπώ , έχει και ήλιο κ δέντρα και τζιτζίκια και είμαι κάθε μέρα χαρούμενη και πάω χοροπηδώντας και δεν είμαι 27 είμαι λίγο, πολύ λίγο , δεν ξέρω πόσο , αλλά είμαι πολύ , τόσο πολύ που καμιά φορά δεν με καταλαβαινουν . Είμαι κάτι σαν εκεινο το παιχνίδι που παίζαμε μικροί με το δώρο πολλές φορές τυλιγμένο και όταν σταμα-τούσε η μουσική έβγαζες ένα χαρτί ,μια ώρα γύρναγε βασανιστικά και ο τελευταίος έπαιρνε το δώρο ! Μια φορά το είχα κερδίσει κ ήταν δώρο για αγόρι - δεν είχε πλάκα - αλλά κέρδισα και ήταν το δώρο μου . Αυτό έφτανε ! Και μετά ξαφνικά επανέρχομαι στην πραγματικοτητα και ξανακοιτάω ποιον έχω απέναντι  μου , αν δεν με νοιάζει ξαναχάνομαι - και αν τον αγαπάω λέω δεν πειράζει εδώ θα κάτσω και ψάχνω να βρω το καπέλο μου , και μια δεύτερη κουνιστή καρέκλα  και μια σοκολάτα ! να μοιραστούμε να περάσει η ώρα. Έτσι περνάω τον χρόνο μου καμιά φορά , χάνομαι στο μυαλό μου , άλλες φορές πάω στην σοφίτα του και βρίσκω ξεχασμένες ωραίες αναμνήσεις .. και άλλες φορές βγαίνω στο μπαλκόνι του να πάρω αέρα .. και έχει μια θέα ! τι να σας λέω .. και όταν με χάνετε δεν σκέφτομαι κάτι σοβαρό απλά πάω βόλτες ! μην νομίζετε ! Καληνύχτα τώρα , καληνύχτα σε όλους εσάς που χάνεστε σαν εμένα , που κοιτάτε χωρίς να βλέπετε και ξυπνάτε όταν φτάσετε   ! Σας χαιρετώ , είναι ώρα για ύπνο !